Chińska Akademia Nauk ogłosiła uruchomienie najszybszego na świecie hipersonicznego tunelu aerodynamicznego, do testów statków i pocisków przy prędkościach Mach 30.
Łamanie rekordów w służbie nauki
Postęp technologiczny pozwala nam na budowę urządzeń i systemów pozwalających prawie że łamać prawa fizyki i bić absurdalne rekordy. Potężne superkomputery drastycznie skracają czas potrzebny na wykonywanie skomplikowanych obliczeń, coraz szerzej dostępna przestrzeń kosmiczna umożliwia rozwój urządzeń rodem z filmów sci-fi, a po niebie latają już autonomiczne pojazdy. W rozwoju tych ostatnich pomoże niesamowity system zbudowany przez Chińską Akademię Nauk.
Chińczycy ogłosili uruchomienie najszybszego na świecie hipersonicznego korytarza aerodynamicznego. Korytarz uderzeniowy napędzany detonacjami umożliwi testy aerodynamiczne samolotów, statków kosmicznych i pocisków przy prędkościach powietrza do 30 Mach. Jak działa najszybszy tunel na świecie?
Tradycyjne konstrukcje do testowania np. samochodów to pomieszczenia z dużymi wentylatorami i zapętloną komorą, która utrzymuje cyrkulację powietrza w celu zmniejszenia poboru mocy. Aby rozpędzić powietrze do prędkości dźwięku, konieczne jest zbudowanie przewężenia i poszerzenia, umożliwiając ponowne rozprężenie sprężonego powietrza w celu uzyskania jeszcze szybszego przepływu tak jak w dyszy wylotowej rakiety. Jednak wentylatory nie nadają się do generowania prędkości hipersonicznych ze względu na potrzebne do napędzania powietrza ciśnienie.
Najszybszy tunel na świecie
Chiński tunel wykorzystuje serię precyzyjnie zaplanowanych w czasie eksplozji wodoru, aby wygenerować serię fal uderzeniowych, które odbijają się od siebie i zbiegają w jednym punkcie. Tunel wymaga mniej więcej tyle samo energii, ile wytwarza cała elektrownia wodna Three Gorges Dam i pozwala osiągać prędkość powietrza równą 30 Machów, czyli 10,3 km/s przez ogromną komorę eksperymentalną o średnicy około 4 metrów.
Podczas gdy wiele wczesnych hipersonicznych tuneli aerodynamicznych koncentrowało się głównie na statkach kosmicznych, teraz znacznie więcej uwagi poświęca się pociskom hipersonicznym. Niezwykle trudne do przechwycenia, niektóre pociski hipersoniczne są również w stanie pozostać znacznie bliżej Ziemi niż zwykłe międzykontynentalne rakiety balistyczne, skutecznie ukrywając się pod horyzontem i pojawiając się na radarach celu dopiero wtedy, gdy są niebezpiecznie blisko i poruszają się z szaloną prędkością.
Nowy tunel staje się więc nie tylko okazją do rozwoju nowej generacji statków kosmicznych, ale również drzazgą w oku zachodnich instytucji bezpieczeństwa narodowego.
