Medycy zmagają się z coraz to nowszymi chorobami, które wymagają od nich kolejnych metod leczenia. Z pomocą przychodzą naukowcy i inżynierowie, pracujący nad różnorodnymi technologiami, jak na przykład nanorurki, i nowinkami wykorzystującymi AI, dzięki którym leczenie może być szybsze, łatwiejsze i skuteczniejsze. Tym razem inżynierowie z MIT podjęli się projektu kapsułki, która miałaby ułatwiać podawanie leków białkowych w taki sposób, aby możliwe było, obecnie problematyczne, przenikanie leku przez błonę śluzową jelit.
RoboCap a podaż insuliny
Jednym z popularnych leków białkowych jest insulina. Dzięki niej możliwe jest stałe leczenie osób chorujących na insulinooporność, jednak terapia wymaga częstego wstrzykiwania jej podskórnie. Nie ma możliwości przyjmowania insuliny i innych leków białkowych doustnie, ze względu na ograniczenia wynikające z utrudnionego wchłaniania białek przez ściany jelita, które wyścielone są grubą i mało przepuszczalną błoną śluzową. Wynika to z faktu występowania niskiego, kwaśnego pH wewnątrz jelit, co bezpośrednio wpływa na zbyt wczesny rozkład insuliny w jelitach.
Znając ten problem, naukowcy zaczęli opracowywać metodę, która mimo ograniczeń, będzie mogła wprowadzać insulinę do ściany jelita w formie doustnej, zanim jeszcze zdąży rozłożyć się w jelitach. Inżynierowie zaprojektowali kapsułkę, która będzie potrafiła przedostać się przez błonę śluzową jelit i wprowadzić insulinę, jak i każdy inny lek białkowy, wprost do nabłonka.
Budowa wyjątkowej kapsułki RoboCap
Wypełniona lekiem kapsułka zbudowana została z nasadki, która, dzięki silnikowi, może zostać wprawiona w ruch wirowy, co pozwala jej na przedostanie się przez błonę jelita do nabłonka, gdzie możliwe jest wprowadzenie leku. RoboCap pokryta została żelatynową powłoką, która rozpuszcza się w jelicie cienkim, co automatycznie uruchamia maleńki silnik, a kapsułka zaczyna wirować, wszystko można zobaczyć na nagraniu powstałym w warunkach laboratoryjnych.
Naukowcy z MIT przewidują również opracowanie innych powłok dla swoich kapsułek, tak, aby mogły ulegać rozkładowi także w innych narządach organizmu. Dzięki temu odkryciu, podawanie leków może być dużo łatwiejsze, szczególnie dla pacjentów, którzy wymagają terapii insulinowej przez całe życie.
