Otyłość, uznawana za chorobę przewlekłą, jest stanem, w którym dana osoba ma nieprawidłową, podwyższoną ilość tkanki tłuszczowej. Najczęściej uważa się, że jest spowodowana przyjmowaniem pożywienia w zbyt dużej ilości oraz zbyt małą aktywnością fizyczną, jednak czy zawsze tak jest? Po ostatnich badaniach naukowcy sugerują, że niekoniecznie.
Powszechny problem otyłości
Liczba osób otyłych na świecie nieustannie wzrasta. Wg tegorocznych danych WHO, w krajach Europy zjawisko otyłości dotyka już 59% osób dorosłych i prawie 30% dzieci. Częściej doświadczają jej mężczyźni. Również pandemia COVID-19, która zmusiła nas do ograniczeń w wychodzeniu z domu, a co za tym idzie również aktywności fizycznej, nie jest bez winy. Prowadzony w większości siedzący tryb życia, został ograniczony jeszcze bardziej.
Otyłość pozwala na rozwój innych chorób, które nie dość, że niszczą nasze zdrowie i życie, to jeszcze osłabiają naszą odporność, powodując tzw. choroby współistniejące, które ewidentnie przyczyniły się do wzrostu zgonów choćby na COVID-19. Skutkami otyłości może być miażdżyca, cukrzyca, choroby kardiologiczne, choroby tarczycy, a także wzrost ciśnienia i cholesterolu.
Otyłość a badania podwzgórza
Badania przeprowadzone przez Baylor College of Medicine jednoznacznie sugerują, że leczenie już powstałej otyłości to jedno, ale zapobieganie jej jest ważniejsze i skuteczniejsze. Okazuje się, że czas po naszych narodzinach również jest odpowiedzialny za zachorowanie na otyłość.
Zespół badawczy z Houston, w swoich badaniach, postanowił zagłębić się i skupić na jądrze łukowatym zlokalizowanym w podwzgórzu, mając na uwadze jego rolę i funkcję. Jądro łukowate odpowiedzialne jest za regulowanie zachowań związanych z pobieraniem pokarmu. Ma komórki, które reagują na zmianę stężenia składników odżywczych w krwi, w tym glukozy.
Naukowcy odkryli, że właśnie ta część naszego podwzgórza może być odpowiedzialna za skłonność do otyłości, ponieważ w jądrze łukowatym dochodzi do intensywnego dojrzewania genetycznego u noworodków i niemowląt.
„Nasze wyniki dostarczają nowych dowodów na to, że epigenetyka rozwojowa jest prawdopodobnie zaangażowana zarówno we wczesne, środowiskowe, jak i genetyczne wpływy na ryzyko otyłości. W związku z tym działania profilaktyczne ukierunkowane na te procesy rozwojowe mogą być kluczem do powstrzymania światowej epidemii otyłości.”
dr Harry MacKay, pierwszy autor badań
Do odkryć i wniosków z badań należy dodać także zróżnicowanie zmian genetycznych pomiędzy płciami, które u kobiet występuje wcześniej niż u mężczyzn.
