Badacze z Laboratorium Nauki o Komputerach i Sztucznej Inteligencji MIT (CSAIL) stworzyli inteligentną rękawicę, która – wykorzystując taktylny feedback (stymulacja skóry) – może uczyć użytkowników nowych umiejętności, na przykład wspomagać treningi chirurgów czy pilotów. Jest zdolna do przekazywania instrukcji poprzez dotyk, co jest kluczowe w naukach wymagających dokładności, jak operacje czy granie na instrumentach muzycznych.
Jak działa inteligentna rękawica?
Rękawica została stworzona przy użyciu cyfrowej maszyny do haftowania, która umożliwia precyzyjne wbudowanie czujników dotykowych i aktuatorów haptycznych (urządzeń zapewniających feedback dotykowy) w materiał tekstylny. Są one na przykład obecne w smartfonach, gdzie odpowiedzi haptyczne są wyzwalane przez dotykanie ekranu. W podobny sposób, nowa rękawica adaptacyjna przekazuje sygnał zwrotny do różnych części dłoni, wskazując optymalne ruchy potrzebne do wykonania różnych umiejętności.
Jednym z zastosowań wynalazku może być nauka gry na fortepianie. W czasie demonstracji jego możliwości ekspert nagrywał prostą melodię, używając rękawicy do zapisania sekwencji naciśnięć na klawiaturze. Następnie, agent uczenia maszynowego konwertował tę sekwencję na feedback haptyczny, który był z kolei przekazywany do rękawic uczniów jako instrukcje. Dzięki temu, mogli się oni nauczyć grać, śledząc tylko wibracje na odpowiednich palcach.
W badaniach dotyczących teleoperacji robotów stwierdzono, że rękawice mogą przekazywać wrażenia siły do ramion robotów, pomagając im w wykonywaniu bardziej delikatnych zadań. Na przykład, zespół MIT użył ludzkich teleoperatorów do nauczenia maszyny, jak bezpiecznie chwytać różne rodzaje chleba, nie deformując ich. Taka technologia może znacząco poprawić współpracę między ludźmi a robotami w przemyśle.
Zwiększenie realizmu w wirtualnej rzeczywistości
Interfejs rękawicy może również stworzyć bardziej immersyjne (zaangażowane) doświadczenia w wirtualnej rzeczywistości. Noszenie ich zwiększyłoby ilość wrażeń dotykowych w cyfrowych środowiskach gier wideo, gdzie gracze mogliby „dotykać” swojego otoczenia, aby unikać przeszkód. Ponadto specjalne oprogramowanie zapewniałby bardziej spersonalizowane i oparte na dotyku doświadczenia w wirtualnych kursach szkoleniowych, organizowanych dla chirurgów, strażaków, czy pilotów.
Zespół badawczy wierzy, że technologia ta może zostać rozszerzona poza palce, wprowadzając mocniejszy feedback haptyczny, który mógłby kierować stopami, biodrami i innymi częściami ciała. Z bardziej zaawansowanym agentem sztucznej inteligencji, technologia mogłaby pomagać w bardziej skomplikowanych zadaniach, takich jak modelowanie gliny.
